هند در حال افزایش و رشد است

یکی از کشورهایی که سریع‌ترین رشد را در این سیاره دارد، برای ایجاد تعادل بین رشد اقتصادی و طبیعت قدم برمی‌دارد.

دریاچه نارایاناپورام در میان رشد شهری در حاشیه چنای، شهری گسترده با بیش از 8 میلیون نفر در نزدیکی خلیج بنگال، تقریباً گم شده است. برج‌های آپارتمانی تازه‌ساخته و خانه‌های یک طبقه بتنی لبه‌های دریاچه را شلوغ می‌کنند، در حالی که موج‌هایی از اسکوترهای موتوری، تانکرهای آب و کامیون‌های مملو از میلگردهای فولادی از کنار آن هجوم می‌آورند، همه بخشی از ازدحام بی‌نظیر هند به سوی آینده‌ای مرفه‌تر است.

ربع قرن پیش، این دریاچه توسط مزارع برنج احاطه شده بود. برم های بین آنها با نخل های پالمیرا پوشانده شده بود که هنوز به مردم کمک می کند تا طرح کلی باقیمانده یک سیستم آبی بسیار بزرگتر و به هم پیوسته را تشخیص دهند. نارایاناپورام یکی از مجموعه‌ای از 32 دریاچه است که به باتلاق پالیکارانای، آخرین باتلاق طبیعی باقی‌مانده در چنای می‌آیند. این روزها قدردانی از سیستم به عنوان یک کل زیست محیطی کارآمد که زمانی تقریباً 20000 هکتار را در بر می گرفت، دشوار است. تنها 10 درصد از باتلاق باقی مانده است.

آلپانا جین در لبه دریاچه ایستاده است و لباس شلوار و تونیک قرمز او نقطه مقابل گرد و غبار و بتن است. جین پروژه های شهری را برای برنامه تازه افتتاح شده The Nature Conservancy در هند مدیریت می کند. در سفر به اینجا، او به نابودی دریاچه دیگری در مجاورت اشاره کرد که توسط ساخت و سازهای جدید از بین رفته است. او گفت: «حالا از بین رفته است. “حتی از روی نقشه ناپدید شده است.”

صبح امروز ژانویه، چنای از خشکسالی رنج می برد، اما نشانه های مشهودی از مشکل دیگری نیز وجود دارد. در لبه شرقی دریاچه، یک معبد هندو با رنگ‌آمیزی با ناقوس‌های سرسختانه در برابر سیل‌های گذشته و آینده ایستاده است. این واقعیت زندگی در چنای است. برای دریاچه نارایاناپورام، این دوگانگی خشن با توهین های اضافی ترکیب می شود. این دریاچه و مرداب های آن برای ذخیره آب باران و تغذیه سفره آب زیرزمینی استفاده می شد. اکنون، آنها جریان عظیمی از فاضلاب تصفیه نشده را جذب می کنند. و با توجه به اینکه بخش‌های زیادی از دریاچه‌ها در کنار هم قرار گرفته‌اند و روی آن‌ها آسفالت شده‌اند، آب باران راهی جز ورود به خانه‌های مردم ندارد.

با این حال، اگر به اندازه کافی دقت کنید، هنوز نشانه هایی از طبیعت در نارایاناپورام وجود دارد. حتی امروزه نیز پرندگان مهاجر از این دریاچه استفاده می‌کنند: خرچنگ‌های براق، ژاکاناهای دم قرقاول، لک‌لک‌های نقاشی شده و فلامینگوها که در فاصله 3000 مایلی ایران به اینجا می‌روند. جین می‌گوید: «با وجود تمام آسیب‌های وارده به منطقه، هنوز چیزی در حدود 122 گونه وجود دارد که از دریاچه‌ها و باتلاق‌ها استفاده می‌کنند.»

نارایاناپورام بیانگر داستان بیش از 85 درصد از تالاب های چنای است که به دلیل شهرنشینی سریع و برنامه ریزی نشده تخریب یا از بین رفته اند. جین به راه‌اندازی برنامه‌ای کمک می‌کند که سیستم دریاچه‌های چنای و باتلاق‌های باقی‌مانده را احیا کند، که می‌تواند نه تنها برای پرندگان مهاجر و دیگر حیات‌وحش، بلکه برای مردم چنای نیز امیدوار باشد. اکنون، TNC و شرکای آن – Care Earth Trust و موسسه فناوری هند، مدرس – در حال همکاری نزدیک روی یک پروژه آزمایشی هستند تا نشان دهند که یک سیستم تالاب بازسازی‌شده می‌تواند به جذب سیل در هنگام باران‌های شدید و پر کردن سفره‌های زیرزمینی به عنوان پرچینی در برابر خشکسالی کمک کند. کار اینجا در چنای بخشی از برنامه گسترده تر TNC در هند است که به طور رسمی در ژوئن 2017 راه اندازی شد.

جمعیت این کشور رقیب چین است و صندوق بین‌المللی پول تخمین می‌زند که اقتصاد دو کشور تقریباً با همان نرخ سرسام‌آور رشد می‌کند. حفاظت از طبیعت و پایدار نگه داشتن سیستم‌های طبیعی در مواجهه با چنین رشد طاقت‌فرسایی یک چالش بزرگ خواهد بود – اما می‌تواند برای حفظ حرکتی که هر ساله به بیرون کشیدن میلیون‌ها نفر از فقر کمک می‌کند، حیاتی باشد.

برای نشان دادن اینکه چگونه هند می تواند بدون قربانی کردن بزرگترین دارایی های طبیعی خود به رشد خود ادامه دهد، TNC مجموعه ای از پروژه های جدید تهاجمی را برای مقابله با مشکلات موجود در هوا، آب، زمین و شهرها راه اندازی می کند. سیما پل، مدیر عامل سابق TNC در هند می گوید: «هند کشوری است که با چالش های مردم و طبیعت مواجه است. «رشد اقتصادی بالایی دارد. 1.3 میلیارد نفر جمعیت دارد. می خواهد پایدار باشد. چگونه TNC می تواند در هند نباشد؟

هند با سرعت و مقیاسی در حال رشد است که محاسبه آن اغلب دشوار است. این کشور حدود 16 درصد از جمعیت جهان، 8 درصد از تنوع زیستی و حدود 2 درصد از زمین خود را دارد. این کشور هفتمین اقتصاد بزرگ جهان را دارد و تعداد زیادی از شهروندان آن هر ساله خود را به سمت استانداردهای زندگی بالاتر می برند.

اما همه این تغییرات سریع با مشکلاتی همراه است. تخمین زده می شود که حدود 600 میلیون نفر تا سال 2050 به شهرهای هند مهاجرت کنند، اما بسیاری از شهرها بدون برنامه ریزی کافی در حال توسعه هستند. کشاورزی به دلیل روش گسترده سوزاندن بقایای محصولات، هوا را غیر قابل تنفس می کند، و پمپاژ آب زیرزمینی سفره های زیرزمینی را تخلیه می کند و زیرساخت های الکتریکی ضعیف هند را تحت فشار قرار می دهد. پیش بینی می شود تقاضای انرژی در سراسر کشور تا سال 2050 تقریباً دو برابر شود.

برای سازمان های زیست محیطی، در همه جای هند کارهایی وجود دارد که باید انجام شود. در مواجهه با چنین نیاز طاقت فرسایی، TNC در تلاش است تا مهمترین چالش ها را شناسایی و به آنها پاسخ دهد.